آموزش عکاسی مدلینگ در فضای باز

ارتباط برقرار کردن با مدل که برای اولین بار در مقابل دوربین قرار گرفته است یکی از دشوارترین کارها در عکاسی است حتی اگر مدل ما نیز با تجربه باشد . ژست دادن به مدل که بتواند آن را انجام دهد واینکه با توجه به شرایط آب وهوایی وتابش نور باز نیز جزوه سخترین شاخه های عکاسی در فضای باز قرار میگیرد . اما با راهنمایی و آموزش چندین نکات اصلی ، میتوانیم اثر هنری خلق کنیم, زیبایی‌شناختی عکس, عکاسان آماتور, زیبایی عکس, گرفتن عکس نیم‌رخ,

اولین ژستی که به طور غریزی اکثر مدل ها میگیرند ژستی است با حالت تهی وخشمگین که حس خوبی را در ببننده القا نمی کند . و عکاس نیز نا خود آگاه وبا نداشتن اطلاعات در مورد درک حالات چهره عکس را ثبت می نماید .این ژست  ، که مدل ها میگیرند حالتی است که  دست را روی کمر قرار می‌دهند، چانه را رو به آسمان بلند می‌کنند . باید بگوییم که این کار کاملاً اشتباه است. ژست دست روی کمر، متداول است و چانه برافراشته، شاید گردن را کشیده نشان دهد، اما تأثیرخوبی بر خط فک نخواهد داشت. البته راه صحیحی وجود داردکه عکاس باید با دانستن آن می تواند بهترین نتیجه را کسب کند .

با نشان دادن تصاویری از مجلات و روزنامه ها ، آلبومها عکاسی به مدل ، واز وی می‌خواهیم تا آن ژست‌ها را تقلید کند. عکاسان پیش از شروع پروژه عکاسی، تحقیق و برنامه مناسبی را تنظیم می‌کنند. عکس‌هایی از ژست‌های الهام‌بخش، را نیز میتوانید با جستجو در گوگل یا پینترست مشاهده نمایید واز آن ها نیز استفاده کنید .

اشتباه رایجی که اکثر مدل ها و یا افرادی که برای عکاسی به آتلیه مراجعه می کنند این است که نباید چشمان‌شان را از دوربین بردارند، اما ما در واقع دقیقاً عکس این حالت را ترجیح می‌دهیم. نگاه مستقیم مدل به دوربین تاثیرخوبی بر جنبه زیبایی‌شناختی عکس ندارد، بنابراین ما همواره از مدل‌ها می‌خواهیم “امتداد بینی‌شان را نگاه کنند.” تا به این ترتیب سفیدی چشم کمتر جلب توجه کند و تاثیر ناخوشایند چرخاندن کره چشم محو شود. از این گذشته ما همواره خواستار دیدن رنگ، کنتراست و ثبت کردن نور در چشمان هستیم، بنابراین اگر مدل به این توصیه ساده گوش کند، نور و رنگ شکار شده تصویری جذاب خلق خواهد کرد.و عکاس  یکی از اثرهای هنری خود را ثبت مینماید .

بالا بردن یک شانه نسبت به شانه دیگر، عمق  و قدرت به تصویر می بخشد .عکاسان آماتور  غالباً از شانه‌ها چشم پوشی می کنند ، حال آن که شانه‌ها نقش مهمی را در قاب گرفتن چهره ایفا می‌کند. رو به بالا و جلو حرکت دادن شانه، تفاوت جالب و جذابی را ایجاد می‌کند و زیبایی عکس را دو صد چندان خواهد کرد.

دوربین ها  تنها دو بُعد را ثبت میکنند ، حال  مگر آن که به صورت سه بُعدی تصویر گرفته شده باشد. بااین حال چنانچه قرار به گرفتن عکس نیم‌رخ باشد، در چنین حالتی مدل شبیه به لاک پشتی خواهد بود که سرش را از لاکش بیرون آورده است که مسلماً دلخواه نخواهد بود. عکاسان ما حتماً پیش از پیشنهاد رو به پایین و بیرون گرفتن چانه ؛ وضعیت بالاتنه و طرز ایستادن مدل را در نظر می‌گیرند.بنابراین وقتی مدل چانه را رو به جلو و پایین فشار می‌دهد و چهره را مستقیم رو به دوربین بگیرد، خط فک از منظر عکاس کشیده‌تر می‌شود و خطوط قوی‌تری ایجاد می‌گردد.

 با بسته بودن دهان ،فک‌ها در صورت  به هم فشرده می‌شوند و وزن اضافی بر کناره‌های صورت اضافه میکنند. همچنین  بسته بودن دهان انرژی منفی به تصویر می‌دهد و چشم‌اندازی خنثی، بی‌روح و کسل خلق می‌کند. خط فک در اثر نیمه باز بودن دهان به طوری که مقداری کم از دندان هابه نمایش گذاشته شوند، کشیده می‌شود و در بیننده حس خوشایندی را القا میکند .پس باز گذاشتن دهان حس تصویر را کاملاً دگرگون می‌کند.

  هنگام گرفتن عکس تمام قد یا سه چهارم نباید نگران این باشید که با نشستن روی زمین و رو به بالا گرفتن دوربین، عکس خراب خواهد شد، چرا که به این ترتیب علاوه بر بلندتر به نظر رسیدن مدل، تصویری “قهرمانانه‌تر” نیز خلق خواهد شد. گذشته از هر چیز، همیشه قوی به نظر رسیدن مدل، خواسته دو جانبه عکاس و مشتری است.

به کفش ها دقت کنید که بخش جدایی ناپذیری از عکاسی فشن مدلینگ هستند که اکثرا نادیده گرفته می‌شوند،اما وقتی می‌خواهیم چگونه عکس تمام قد بگیریم و کفش‌ها را نشان دهیم، حرکت کار را تکمیل خواهد کرد. پس از مدل می‌خواهیم حرکت کند، بپرد، راه برود، به جلو خیز بردارد و پای بی‌حال و ثابت را تکان دهد. رو به جلو راه رفتن یا رو به عقب و جلو حرکت کردن مداوم، یکی از نقاط شروع آسان است. چون حالت دادن به پاها چندان آسان نیست. به همین دلیل اکثر  عکاسان تمایلی به گرفتن عکس تمام قد ندارند و تنها از سه چهارم بالایی بدن عکس می‌گیرند.

بیجا نیست اگر بگوییم که موفقیت یک عکس به تمامی، وابسته به باریک بینی عکاس و جزییات ظریف عکس است. مهم این است که مدل آهسته و شیطنت‌آمیز حرکت کند، چرا که ژست‌ها و حرکت‌های بزرگ تأثیری منفی دارد. زمانی که ژستی قوی را برمی‌گزینیم، آخرین خواسته ما، حرکت نمایشی و تغییر چشمگیر بدن یا چهره مدل خواهد بود. بنابراین باید از مدل بخواهیم تا گام‌هایی کوچک بردارد و تنها تغییرهای ملایمی را در حالت بدن‌ ایجاد کند.

دست‌ها  نیز یکی از چالش برانگیزترین جنبه‌های ژست گرفتن هستند و اگر حالتی نامناسب داشته باشند عکس را کاملاً خراب خواهند کرد. مدل باید دست‌ها را شل کند و گویی که در حال رقص باله است، انگشتان را با ظرافت باز کند و به آرامی آن‎ها را از مفصل‌ها خم کند. از این مرحله به بعد دست‌ها، بسته به نظر عکاس و زیبایی عکس در موقعیت مناسب قرار داده می‌شود. گذاشتن دست زیر چانه، روی شانه، روی پهلو یا درون موها از جمله ژست‌های متداول به شمار می‌رود.

عکاسی در فضای باز

بهترین زمان عکسبرداری در فضای بازکه به  ساعات طلایی معروف می‌باشد. به بعد از طلوع آفتاب یا پیش از غروب آفتاب است که نور گرم و زیبایی مناظر را فرا خواهد گرفت .و طبیعت مناظر رنگ طلایی و نارنجی به خود می‌گیرند.

چنین رنگهای گرمی توجه افراد را به خود جلب می‌کنند و به همین دلیل است که عکاسان علاقه خاصی به عکسبرداری در ساعتهای طلایی طلوع و غروب آفتاب دارند.

ولی با توجه به شرایط آب وهوایی همیشه این نور گرم را نخواهیم داشت .

بدون شک عکسبرداری در ساعات طلایی به ارتقای زیبایی عکسهای منظره شما کمک زیادی می‌کند و آنها را بسیار قابل توجه می‌کند. ولی خب این نور شگفت انگیز برای به چند ساعت نمیکشد و میتوانید از مدل هایی استفاده کنید که هارمونی از رنگ های گرم در آنها است پس آن تایم بودن لازمه کار عکاسی در فضای باز است .

نور اول صبح بی شک بهترین نور در طول روز برای عکسبرداری از مناظر می‌‌باشد که معمولا ملایمتر از نور اواخر بعد از ظهر است. در اوایل صبح معمولا با مه هم مواجه می‌شوید که موجب افزایش زیبایی تصویر می‌گردد.و میتوانید از رنگ های تند ملایم ومات در مدل خود بهترین نتیجه را کسب کنید و با ثبت آن لذت ببرید .

اوایل صبح که هوا گرگ ومیش است نیز از بهترین زمان ها برای عکس برداری است و این مسئله پیدا کردن منظره‌ی مناسب برای عکاسی را سخت می‌کند.ثبت حالت چهره بسیار در این عکس می تواند جذابیت فزونی را برای شما خواهد داشت  همچنین شما باید بتوانید تجسم کنید که وقتی آفتاب طلوع کند منظره به چه شکلی در خواهد آمد. اگر قصد دارید که عکسهای خوبی از نور اول صبح بدست آورید با  برنامه ریزی به جلو روید .

عکس‌هایی که در غروب آفتاب گرفته می شوند به اندازه عکسهایی که در هنگام طلوع آفتاب می‌گیرید زیبا هستند ولی از جزئیات و ملایمتهای عکسهای اول صبح برخوردار نیستند.

در هر صورت، عکاسی از غروب آفتاب نه تنهای گرمای تصویرتان را افزایش می‌دهد، بلکه سایه‌های بیشتری ایجاد می کند و حسی از عمق و شکل و حالت به تصویر می‌بخشد.

 داشتن پیش زمینه‌ای از منظره مورد نظرتان می‌تواند کمک شایانی در پیدا کردن بهترین محلها و مناظر موجود در فضا بکند.بهتر است که از قبل محل مورد نظرتان برای عکاسی را دیده باشید.

هیچ تضمینی برای موفقیت عکسهای شما وجود ندارد. گاها همین نور جادویی که در موردش صحبت کردیم می‌تواند به سادگی با ابرهای کم ارتفاع پوشانده شود.بعد از طلوع خورشید باید سریع باشید و عکسهای مورد نظرتان را به وجود بیارید و سپس حالتهای مختلف عکاسی را امتحان کنید.

اگر در زمان درست در مکان درست باشید طولی نمی‌کشد که با تعدادی از بهترین مناظر طول زندگی‌تان رو به رو شوید.

به موقعیت خورشید توجه کنید و عکس را به شکلی بگیرید که نور آن از طرفین به تصویر بتابد. برای تراز کردن نوردهی از فیلترهای همچون کاهنده نور تدریجی ND grad و یا از پلاریزه برای کاهش انعکاسها استفاده کنید.

به موقع و بر اساس پیشبینی‌های هواشناسی در محل حاضر شوید، به شرایط جوی و وجود ابرها در منطقه در نقشه‌های هواشناسی دقت کنید و توجه کنید که آسمان در شرق و غرب محل شما صاف باشد. تمام تلاش خود را برای پیدا کردن بهترین منظره و بهترین سیستم برای عکاسی به کار گیرید. برای پیدا کردن محل مناسب و راه رفتن در تاریکی از چراغ قوه استفاده کنید.

در نورهای طلایی ملایم خورشید، چه در هنگام غروب چه در هنگام طلوع، عکسبرداری در هر سمتی حتی رو به خورشید هم ممکن است. این می‌تواند نوردهی را با مشکل روبرو کند، چون دوربین‌ها معمولا توانایی تحمل چنین نور شدیدی را ندارند.

یک مد نوردهی انتخاب نمایید، مد دستی (M) یا تقدم دیافراگم (Av) جز بهترین مدها هستند. محدوده دیافراگم را بر f/16 قرار دهید تا بهترین عمق میدان را بدست آورید. یک عکس آزمایشی بگیرید و هیستوگرام را بررسی نمایید. در صورت نیاز تنظیمات دوربین را تغییر دهید. در هنگام طلوع و غروب خورشید عکسها را بگیرید و بهترین آنها را انتخاب کنید.

یک راه برای تراز کردن نوردهی به شکلی که هم آسمان و هم زمین به همان صورتی که چشمانتان می‌بیند ثبت گردد استفاده از فیلتر کاهنده نور یا ND است.

یک فیلتر ND grad مقدار نور عبوری از نیمه‌ی بالایی فیلتر را کاهش می‌دهد در حالی که نیمه پایینی هیچ تغییری در عبور نور ایجاد نمی‌کند.

به این صورت، وقتی که آن را در مقابل لنزها قرار می‌دهید، نوردهی آسمان کاهش می‌یابد، در صورتی که نوردهی زمین بدون تغییر باقی می‌ماند.

در نتیجه نور تصویر هم در آسمان و هم در زمین کاملا تراز می‌گردد.

در زمان نزدیک بودن خورشید به زمین باید حواستان به سایه‌تان در تصویر باشد. عکاسی در جهت درست نسبت به تصویر می‌تواند از این مشکل پیشگیری کند و همچنین می‌تواند حس عمقی نور و سایه را ارتقا بخشد.

وقتی که از تراز سفیدی اتوماتیک استفاده می‌کنید، دوربین رنگهایی با دمای پایین را در عکس به کار می‌گیرد و این اثری متقابل بر نور گرم خورشید در آن ساعتها گذاشته و در نتیجه تصویر خنثی می‌شود. از حالت عکسبرداری RAW استفاده نمایید تا بتوانید بعدا تغییرات لازم را بر عکستان انجام دهید.

اگر در مکانهای کوهستان عکاسی را انجام می‌دهید، دره‌ها چندین ساعت از روز در طلوع و غروب خورشید سایه‌های بسیار عمیقی را به وجود می‌‌آورند. به نوک تپه‌ها رفته و از نور طلایی خورشید در زوایای پایین عکسبرداری کنید.

نکات لازم برای عکاسی از کودک

کودکان معمولاً سوژه‌هایی هستند که هر عکاسی به محض ملاقات در جلسه اول، عاشق آن‌ها می‌شود. عکاسی از کودکان می‌تواند یک تجربه هیجان‌انگیز در دنیای واقعی باشد. بچه‌ها عاشق شیطنت، بسیار سریع و گاهی بسیار جسور و شجاع هستند. اما همه این خصوصیات در کنار هم می‌توانند تکه‌های یک کیک باشند و منجر به عکس‌های ماندگاری شوند. اما چالش واقعی برای یک عکاس در برابر کودکان چیست؟

گفتن کلمه «سیب». برای توضیح بیش‌تر، بخشی از نظرات ناتالی نورتون، از عکاسان مطرح در زمینه عکاسی از کودکان را به می‌کنیم. او می‌گوید : "همیشه وقتی می‌خواهم از کودکان عکاسی کنم و دوربینم را برای اولین بار بیرون می‌آورم، آن‌ها دقیقاً یکی از این دو کار را انجام می‌دهند: چهره همیشگی خود در برابر هر دوربینی را به خود می‌گیرند، یا بلافاصله از دوربین فرار می‌کنند. اگر حق انتخاب داشته باشم، هر بار مورد دوم را ترجیح می‌دهم. من یک قانون سفت و سخت و تغییرناپذیر به عنوان یک عکاس برای خود دارم و آن این است که هرگز از خنده‌های ساختگی عکس نگیرم. همیشه می‌خواهم چیزی را ثبت کنم که واقعی، معتبر و زنده است. نه تنها انجام این کار برایم به عنوان یک هنرمند و همچنین یک انسان، بسیار لذت‌بخش‌تر و راضی کننده‌تر است، بلکه تجربه کودک از جلسه عکاسی مرا نیز کاملاً تغییر می‌دهد".

همچنین، تارا ویتنی، از دیگر عکاسان موفق در این زمینه می‌گوید: "فقط خودتان باشید. من به دنبال عکس گرفتن از ارتباطات واقعی هستم. من همیشه ترجیح می‌دهم از یک کودک در حال خوردن یک آب‌نبات چوبی و موهای بهم‌ ریخته عکس بگیرم".

در ادامه، چند نکته برای کمک به گرفتن عکس‌های واقعی و غیرساختگی از کودکان بیان می‌کنیم.

نگفتن کلمه "سیب":

کودکان بلافاصله به کلمه سیب واکنش نشان‌ می‌دهند و به محض شنیدن آن، ناخودآگاه چهره همیشگی و خشک خود در برابر هر دوربینی را به خود می‌گیرند. برای موفقیت در راه رسیدن به تصاویر واقعی و فارغ از زمان، باید از گفتن این کلمه پرهیز کرد.

خونسردی:

بچه‌ها به عادی بودن و سادگی، صادقانه واکنش نشان می‌دهند. فقط کافی است عکاس آرامش خود را حفظ کند و این آرامش را به کودک نیز منتقل کند. اگر عکاس ناامیدانه به دنبال کودک بیافتد و بخواهد به زور لبخند را بر لب او بنشاند، نتیجه تلاشش خنده‌ای ساختگی، بالاجبار و غیرواقعی خواهد بود. ولی اگر عکاس صبور باشد و به آرامی ارتباط را پیش ببرد، سوژه کم کم گرم و صمیمی می‌شود و در نهایت به چیزی که می‌خواهد می‌رسد.

 

کنترل حضور پدر و مادر:

این مورد می‌تواند از همه موارد دیگر مهم‌تر باشد. عکاس باید حضور و رفتار پدر و مادر کودک را تحت کنترل داشته باشد. گاهی اوقات والدین تمایل دارند تا برای کمک به مشارکت بیشتر فرزندانشان تلاش کننداین مورد معمولاً زمانی که کودکان به نوعی قصد شیطنت دارند اتفاق می‌افتد. والدین می‌خواهند فرزندشان به حرف آن‌ها گوش دهند و با احترام و مناسب با موقعیت رفتار کنند، به ویژه زمانی که در حال گرفتن عکس هستند. اما وقتی آن‌ها با رفتاری نه چندان دوستانه وارد ماجرا می‌شوند، حالتی که پیش می‌آید یا گریه کودک است و یا حالتی است که کودکان به طور معمول در مقابل والدینشان به خود می‌گیرند. و مسلما این چیزی نیست که عکاس به دنبال آن باشد. در ابتدای جلسه عکاس می‌تواند به پدر و مادر کودک توضیح دهد که همه چیز را تحت کنترل دارد و آن‌ها می‌توانند با خیال راحت نشسته و استراحت کنند.

والدین نباید در ارتباط عکاس و کودک دخالت کنند، مگر این که خود عکاس مشخصاً از آن‌ها بخواهد تا کمک کنند. این کار باعث می‌شود تا عکاس فرصت برقرار کردن ارتباط با کودک را به روشی امیدوارکننده و مناسب داشته باشد.

آزادی عمل کودک:

به جای اضافه کردن کودک به یک پس زمینه خاص، بهتر است که به آن‌ها کمی آزادی عمل داده شود. در صورتی که عکاس بخواهد تا کودک کار خاصی را انجام دهد تا از او در آن حال عکس بگیرد، اگر تمام وقت جلسه را صرف گفتن جملاتی مانند «اینجا رو نگاه کن»، «وایستا»٬ «بشین»٬ «اونجا رو نگاه کن» و مانند این‌ها نکند، کودک چندین برابر مشارکت بیشتری خواهد داشت. توجه به این نکته مهم است که به منظور نمایش یک داستان واقعی و خاطره‌انگیز در قالب عکس، سوژه عکاس مجبور نیست که مستقیماً به دوربین نگاه کند و یا حتی رو به دوربین بایستد.

خودتان باشید:

برقراری یک ارتباط صحیح و موثر با کودکان برای هیچ‌کس کار چندان راحتی نیست و اگر عکاس نتواند یک ارتباط صادقانه با کودک برقرار کند، نباید انتظار یک عکس به‌یادماندنی را داشته باشد. بهترین کاری که یک عکاس می‌تواند انجام دهد تا به کمک کودک هنری زیبا را خلق کند، این است که آرام باشد و صاقانه و دوستانه رفتار کند. کودکان حساس و باهوش هستند و زمانی که مخاطب آن‌ها در حال افراط و یا ظاهرسازی است، متوجه آن می‌شوند و در نوع خود واکنش نشان می‌دهند. همچنین باید توجه کرد که کودکان دوست دارند با آن‌ها با احترام رفتار شود. اگر به آن‌ها احترام گذاشته شود و در عین حال خوش بگذرانند، یک موفقیت بزرگ برای عکاس و یا هر فرد دیگری خواهد بود.